Hans Bel (41) werkt 23 jaar in de mode als hij besluit om zijn werkzame leven over een heel andere boeg te gooien. Hij gaat een opleiding volgen en begint met een baan in de gehandicaptenzorg. Wat bewoog Hans om zijn werk dat hij met veel plezier deed, achter zich te laten? ‘Het is een stil verlangen geweest. Ik kon er niet meer onderuit.’
Op 18-jarige leeftijd komt Hans in de mode terecht. ‘Ik deed eerst de mavo, maar ik had geen flauw idee wat ik wilde worden. Mijn cijfers waren dusdanig goed dat ik naar de havo kon. Dat deed ik, in de hoop dat ik na twee jaar wel wist wat ik wilde studeren. Maar nog wist ik het niet. Mijn oom zei op een dag tegen mij dat ze in de kledingwinkel, waar hij vaste klant was, nog iemand zochten. “Is dat niet iets voor jou?” voegde hij eraan toe. Ik startte als vakantiekracht en bleef hangen. Ik heb daar drie jaar gewerkt. Daarna werd de winkel gesloten en begon ik bij een familiebedrijf waar ik bijna twintig jaar met veel plezier werkte. Eerst als verkoper in de winkel, later als manager.’
Hoge lat
In dit werk voelt Hans zich helemaal thuis. ‘Het omgaan met klanten vind ik fantastisch. Ik ben iemand die echt relatiegericht is. Ik ging niet alleen voor het geld, bij mij stond de relatie voorop. Ik vond het belangrijk dat ik betrokken was bij klanten en deed graag een stapje extra. Ik nam vaak kleding mee voor mensen uit mijn woonplaats en bracht die na werktijd nog even langs. Of ik ging ’s avonds nog even langs om iets op te meten. Dat zorgde ervoor dat ik vrijwel altijd met werk bezig was. Dat was tegelijk mijn valkuil. Ik legde de lat voor mezelf heel hoog. Er kwam een moment dat ik me realiseerde: als ik op dit tempo doorga, houd ik het niet vol tot mijn pensioen. Vroeg of laat gaat dat een keer fout. Een stap terugdoen was eigenlijk geen optie. Ik was zo verweven met het bedrijf. Ook het altijd maar bezig zijn met omzet vond ik lastig worden. Ergens diep vanbinnen voelde ik steeds vaker dat ik iets anders moest gaan doen.’
Werken met gehandicapten
Hans denkt na over wat hij verder wil. ‘Mijn verlangen om meer voor mensen te betekenen, werd steeds groter. Ik zie het echt als een roeping. Ik kon er niet meer onderuit. De uiteindelijke switch is een proces van jaren geweest. Ik had vaak stagiaires in de winkel die dan tegen mij zeiden: “Ik weet niet wat ik wil worden.” Dan zei ik altijd als grap: “Dat weet ik ook nog niet, maar tot die tijd werk ik hier!” Dat haalde voor hen soms de spanning eraf. In de winkel zei ik weleens gekscherend: “Als ik hier stop, ga ik met gehandicapten werken.” Dak- en thuislozen en verslaafden trokken mij ook. Toen ik aangaf van baan te willen veranderen, kreeg ik van mijn werkgever de ruimte om bij diverse organisaties mee te lopen. Dat heb ik ook gedaan en dat was waardevol. Toen ik bij Siloah kwam, voelde ik direct: dit is het! Voor velen was dat geen verrassing. Vroeger nam ik een aantal keer deel aan een gehandicaptenvakantie. Dat vond ik mooi om te doen. Het is fijn om mensen met een beperking liefde en nabijheid te geven. In de winkel kwamen regelmatig klanten met een beperking. Op de een of andere manier hielp ik die altijd. Dat maakte mij niks uit. Ik vond dat fijn en dat voelen ze aan. We kregen op een gegeven moment ook een lunchroom in de winkel, waar mensen met een beperking werkten. Ik vond het geweldig om met hen om te gaan en te proberen zoveel mogelijk met hen te bereiken.’
Veertig
Op zijn veertigste hakt Hans de knoop definitief door. ‘Die leeftijd was voor mij het moment. Geen midlifecrisis, hoor. Mijn vader raakte rond die leeftijd arbeidsongeschikt. Toen ik dat besefte en mezelf opnieuw afvroeg of ik dit werk nog lang wilde blijven doen, ging het rollen. Ik ging naar mijn baas en zei: “Ik ga! Ik moet gaan! Ik kan niet anders.” Ik heb wel gejankt. Ik vond het oprecht lastig, want ik vond mijn werk nog steeds erg mooi en ik deed het met liefde. En het bedrijf voelde als familie. Je weet bovendien wat je achterlaat en je weet niet wat je ervoor terugkrijgt. Ook mijn laatste werkdag was emotioneel. Het voelde toch wel alsof ik werd losgescheurd. De waardering die klanten uitten in de vorm van cadeautjes en mooie woorden hebben me goed gedaan. Wat ik mis aan mijn vorige werk is het fijne contact en de goede gesprekken met de vaste klanten. Uiteindelijk heb ik er acht maanden over gedaan om mezelf los te weken van het bedrijf en aan het nieuwe avontuur te beginnen. Ik moet zeggen dat ik geweldig opgevangen ben door het team van Siloah.’
Genieten van een opleiding
Hans start met de tweejarige opleiding Maatschappelijke Zorg aan het Hoornbeeck College. ‘Dan moet je weer de collegebanken in. Dat is wel een spannende stap. Bij mijn vorige werk volgde ik geregeld een opleiding, maar toch was dat anders. Nu zit ik met allemaal zijinstromers en dat is mooi. Het zorgt voor herkenning en het motiveert. Qua leerstof is het wel te doen. Er zijn wel veel praktijkopdrachten, en die kosten veel tijd. Af en toe is het flink aanpoten. Ik had nooit gedacht dat ik nog een opleiding zou doen waaraan ik zoveel plezier beleef en met zo veel liefde volg. Ervaar je een drempel om weer te studeren? Als het goed is volg je een opleiding waar je interesse ligt. Dan is het echt leuk en goed te doen. De opleiding is één dag per week. Daarnaast werk ik drie dagen. Het mooie is ook dat je met deze opleiding meerdere kanten op kunt, ook bijvoorbeeld richting de verslavingszorg. Het is fijn dat ik mijn studie direct in de praktijk kan toepassen. Ik werk nu op een mannengroep, met cliënten die een cognitieve leeftijd tussen de anderhalf en ongeveer zes jaar hebben. Ik vind het heerlijk om met ze bezig te zijn. Er zijn mensen die denken dat van leidinggevende naar “gewoon” werknemer een achteruitgang is. Dat is voor mij absoluut niet zo. Ik werk nu nog meer vanuit mijn hart. Ik kan mijn liefde en passie voor deze mensen kwijt. Dat is voor mij het belangrijkste. Ik had dit werk niet kunnen doen zonder die jarenlange ervaring in de mode. Dat zijn geen verloren jaren geweest. Ik heb veel mensenkennis opgedaan, die ik nu goed kan gebruiken. Ook mijn levenservaring heeft me geholpen om naar dit werk toe te kunnen groeien.’
Meer thuis
Sinds Hans de knoop heeft doorgehakt heeft hij er geen moment spijt van. ‘Eigenlijk gaat alles ook heel voorspoedig. Ik heb deze stap in vertrouwen gezet. Mijn verlangen was zo sterk. Daarom vertrouwde ik erop dat de rest ook goed zou komen. Ik zit ook in een fase waarin ik deze switch makkelijk kon maken. De kinderen zijn inmiddels wat ouder. Er verandert natuurlijk wel veel. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Eerder was ik alleen op maandag en zondag vrij. Nu ben ik veel vaker thuis. Dat is voor iedereen wennen en dat doet iets met de gezinsdynamiek. Maar ik zie eigenlijk vooral voordelen. Er is meer ruimte voor spontane dingen, onze sociale contacten hebben een nieuwe impuls gekregen en ik heb meer tijd voor mijn gezin en hobby’s. De onregelmatigheid die ik nu heb, is voor mij geen probleem en geeft juist meer vrijheid.’
Neem de tijd
De switch is tot nu toe voorspoedig gegaan. ‘Dat komt denk ik ook omdat ik heel bewust bepaalde keuzes heb gemaakt. Ik werk nu zo lang de opleiding duurt drie dagen. Er zijn mensen die gelijk fulltime aan de slag gaan en daarnaast de studie volgen. Dat is pittig, want een switch heeft uiteraard wel impact en kost energie. Ik denk ook aan moeders die een opleiding willen volgen als de kinderen ouder zijn. Let er wel op dat je het kunt behappen. Meer werken kan altijd nog. Daarnaast geloof ik dat het heel goed is om vooraf meerdere dagen ergens mee te draaien, zodat je je kunt oriënteren. Dat geeft het beste gevoel of dat werk echt iets voor je is. Bezoek eens een opleidingsevenement om te ontdekken wat er allemaal is. Weet dat veel bedrijven en instellingen een zijinstroomaanbod hebben. Praat ook met anderen die zo’n stap hebben gemaakt. Zo krijg je een veel beter beeld van wat er allemaal bij komt kijken. Wellicht kunnen veel drempels al worden weggehaald. Ga je de stap zetten, dan is mijn advies om het privé op orde te hebben. Neem ook de tijd! Ga niet vol gas van het ene naar het andere. Ik heb een maand rust genomen tussen de twee fases in. Dat kan ik iedereen aanbevelen.’
Of Hans nog toekomstdromen heeft? ‘Mijn werkzame leven kun je enerzijds samenvatten in “het loopt zoals het loopt”. Aan de andere kant geloof ik ook dat het zo geleid is. Sommige mensen hebben uitgestippeld wat ze willen bereiken. Dat heb ik nooit gedaan. Dat ik hogerop kwam, ging als vanzelf. Ik ben niet zo bezig met hoe het verder zal gaan. Het is goed zoals het nu is. Dat geeft ontspanning en neemt de druk weg. Zoek niet naar waar je de meeste eer krijgt of waar je het meeste gaat verdienen. Volg je hart en werk met liefde.’