Wilfred en Jeanine Boerendans hebben met hun vier kinderen geen alledaags gezinsleven. Vanwege zijn werk als helikopterpiloot in Senegal is Wilfred vier weken thuis, vier weken van huis. Ze vertellen meer welke invloed dit heeft op hun leven. ‘Dit dynamische past wel bij ons.’
‘Ik wilde altijd al vliegen’, trapt Wilfred af. ‘Dat was mijn grote droom. Op mijn 26e dacht ik: nu ga ik ervoor! Toen ik de opleiding voor helikopterpiloot had afgerond, was het crisis. Er was bijna geen werk te vinden in deze branche. Ik solliciteerde wereldwijd en kreeg uiteindelijk een baan in Thailand. Daar werkte ik een aantal maanden. Het plan was om daar te gaan wonen, maar dat werd ‘m toch niet.
In 2016 kreeg ik een baan in Duitsland en in 2019 ging ik werken in de gas- en olie-industrie. Eerst in Engeland, daarna in Senegal.’
Balans
In de periode voor Senegal was Wilfred al gewend om op afstand te werken. Wilfred: ‘Bij de ene baan was ik om de week thuis. We dachten dat dat voor ons gezinsleven goed zou werken. Achteraf gezien was dat helemaal niet fijn. Je bent in de praktijk – met wisseldagen en loskomen uit je werkritme – eigenlijk helemaal geen week vrij. In de dagen dat je er wel bent, word je geleefd door (sociale) verplichtingen. Het was heel chaotisch en het kwam de stabiliteit in ons gezin niet ten goede. Vier om vier zorgt toch echt voor een betere balans in het gezin. Natuurlijk is het lang, maar daarna ben ik ook echt bijna vier weken volledig beschikbaar.’
Gewoon proberen
Toen het aanbod van Senegal kwam, was dat geen groot vraagstuk. Jeanine: ‘We hadden allebei zoiets: we gaan het gewoon proberen en we zien wel hoe het gaat. Uiteindelijk maakt het voor mij ook niet uit of hij nu in Duitsland zit of in Senegal, want hoe plat dat ook klinkt: weg is weg. Natuurlijk zijn er soms momenten dat de afstand wel spannend is. Vorig jaar lag ons dochtertje in het ziekenhuis en dan moet je wel afwegen of hij terug moet komen of niet. In de tijd dat hij een week van huis was, hadden we net een zoon gekregen met het syndroom van Down. Er waren momenten dat ik hem halverwege de week opbelde dat ik het niet meer trok. Ik kan me nu niet meer indenken dat ik een week lang vind. Natuurlijk is de situatie niet ideaal, maar we hebben daarin wel echt onze weg gevonden.’ Wilfred: ‘Toen we nog geen kinderen hadden, dachten we nog weleens aan emigreren. We zijn ambitieus en houden van avontuur. Nu ik in de gas- en olie-industrie werk, ligt dat anders. Het is een dynamisch werkveld en je hebt geen garantie voor een vaste werkplek voor langere tijd. Elke keer verhuizen wil ik mijn gezin niet aandoen. Ook is niet overal de gezondheidszorg voor onze zoon goed geregeld.’ Jeanine: ‘Je zult daar ongetwijfeld een nieuw leven kunnen opbouwen, maar ik heb hier wel mijn vangnet. Met vier kinderen heb je dat ook gewoon nodig, want het is heel druk als je alles alleen moet doen. Familie en vrienden zijn daarnaast heel belangrijk voor me. Die zou ik niet kunnen missen.’
‘Toen we nog geen kinderen hadden,
dachten we nog weleens aan emigreren.
We zijn ambitieus en houden van avontuur.’
Pittig
In de vier weken dat Wilfred weg is, komt de zorg voor de kinderen volledig op Jeanine terecht. ‘Ik ben zzp’er in de evenementenbranche en ik doe net alsof ik elke dag een evenement draai: een strak programma en een strakke structuur. Ik kijk vaak ook al een of twee weken vooruit en probeer zoveel mogelijk te regelen. Je wordt er ook steeds beter in en je stelt je erop in. Aan het begin vond ik vier weken echt lang en wennen. Aan het eind was ik moe en merkte ik dat ik een korter lontje kreeg. Als alle kinderen thuis zijn, bijvoorbeeld in de vakantie, is het echt wel pittig. In de weken dat hij weg is, moet ik ook best veel dingen laten. Dat moet je leren accepteren. In het begin vond ik dat lastig en gooide ik hem dat geregeld voor de voeten. Het is tenslotte zijn droom die hij najaagt, niet de mijne. Tegelijkertijd heb ik als de kinderen op bed liggen ook veel tijd voor mezelf. Daar kan ik ook weer van genieten. Gelukkig heb ik nog mijn eigen werk, waar ik enorm van geniet. Dat is echt mijn uitlaatklep.’
De aan- en afwezigheid van Wilfred doet iets met de dynamiek in het gezin. Wilfred: ‘We hebben echt wel een aantal dagen nodig om de boel weer op de rit te krijgen als ik terugkom. Ik moet weer wennen aan het drukke gezinsleven en het ritme dat daarbij hoort. Dat moeten de kinderen ook: papa doet de dingen toch net iets anders dan mama. In die vier weken plannen we ook veel (sociale) afspraken, dus de tijd vliegt voorbij.’
Jeanine voelt aan: ‘Ik moet als Wilfred er is weer wat meer dingen loslaten en de touwtjes uit handen geven. Dat vind ik soms lastig.’
Schuldig
Soms vragen de twee zich af waar ze aan begonnen zijn. Wilfred: ‘Dan hebben we het erover. Het is belangrijk dat we goed blijven communiceren. Zeker gezien de afstand loop je het gevaar dat je van elkaar verwijderd raakt.’
‘Als hij weer gaat, bekruipt mij inderdaad af en toe dat gevoel’, geeft Jeanine toe. ‘Voornamelijk als ik moe ben, de kinderen lastig zijn of het allemaal even niet gaat zoals ik wil. Voor mij is het gewoon vier weken hollen. Dan denk ik weleens: waarom ben ik zo’n vent getrouwd? Zeker als ik bedenk dat hij alleen voor zichzelf hoeft te zorgen, soms op een mooi resort met zwembad zit en lekker uiteten gaat met collega’s. Op de momenten dat het wel goed gaat, geniet ik van mijn vrijheid.’
‘Als ik op afstand zit en ik merk dat ze het moeilijk heeft, sta ik gewoon machteloos. Dan sta ik daar met de telefoon in mijn handen. Daar voel ik me schuldig over. Als ik thuis zou zijn, kon ik haar ontlasten en een en ander overnemen. Tegelijk is het hier ook niet perfect. Soms heb ik rustige weken en hoef ik bijna niet te vliegen. Dan kan ik me echt eenzaam voelen.’
Geen drama
Hoe gaan de kinderen om met werken op afstand? ‘Ze zijn niet anders gewend’, vertelt Wilfred. ‘We maken er ook geen drama van, zo van: “O, wat erg, papa gaat weer.” Want dan maak je het groter en gaan ze het ook zo ervaren. Een aantal dagen ervoor bereiden we ze voor dat ik weer ga. Het ene kind heeft daar meer last van dan het andere. Naarmate ze ouder worden, begrijpen ze het ook beter. Voor de jongsten maken we het visueel met een kalender waarop ze elke dag een kruisje kunnen zetten. Gelukkig kunnen we videobellen. Als die techniek er niet was geweest, had ik dit werk niet gedaan. Zelf vind ik het weleens lastig om te gaan. Als ik in de trein naar Schiphol zit, heb ik vaak wel even een dipmomentje. Je bent toch vier weken je gezin weer kwijt.’
Jeanine: ‘De eerste dagen als hij weg is, kan het lastig zijn voor de kinderen. Maar ze gaan eigenlijk ook weer direct met hun leven door. Ik hoor ze eigenlijk nooit over missen of heimwee. Het is jammer dat hij best wat mooie momenten met de kinderen mist, maar in de weken dat hij thuis is, is hij er ook volledig voor hen en kan hij ontzettend veel met en voor ze doen. Ik stimuleer ze om papa te bellen als ze iets leuks hebben meegemaakt, zodat hij op die manier betrokken is.’
‘Ik denk dat we het goed doen als gezin’, sluit Wilfred af. ‘Ik hoop dat we onze kinderen tot voorbeeld mogen zijn. Dat we ze leren dat je je dromen mag najagen. Dat de kinderen zeggen als ze later terugkijken: “Het gezinsleven was dynamisch, maar papa en mama volgden wel hun hart.” Ik gun onze kinderen dat ze dat ook durven doen.’